دیدگاه سیاسی – اجتماعی آیت الله یثربی 2
اختلاف این جریانها در موضوعات منتفاوت ، خصوصاً در مسائل اساسی و کلیدی ، حکایت از صحّت این تقسیم بندی ها دارد ؛ خواه بپذیریم و یا نپذیریم . به عنوان نمونه مسأله عدالت و آزادی یا توسعه سیاسی و اقتصادی را اگر طرح کرده و موضع این جریانهای سیاسی را در این خصوص جویا شویم , قطعاً پاسخ های متفاوتی دریافت خواهیم کرد .
حال سؤال این است که آیا می توان مرحوم آیت الله یثربی را متعلّق به یکی از این جریانهای سیاسی دانست . به عبارت دیگر ، آیا کارنامه سیاسی اجتماعی ایشان ممهور به نشان یکی از جریان های سیاسی فوق الذکر خواهد بود ؟
آیت الله یثربی بعد از فوت برادر بزرگشان حضرت آیت الله العظمی میر سید علی یثربی (ره) با ارشاد حضرت آیت الله العظمی بروجردی و اقبال چشم گیر مردمی به کاشان مهاجرت کردند . این مهاجرت آغاز فعّالیت ایشان در منطقه است . یکی از اقدامات ایشان در آن روزها تأسیس حوزه و تقویت آن و تکبه بر پرورش نیروی انسانی جهت انجام امور تبلیغی و مذهبی از اولویّت های ایشان بود . بررسی طیف مبلّغین و روحانیّون جوان جهت سخنرانی نشان می دهد طیف وسیعی از چهره های روحانی انقلابی جزء حاضر شدگان در کاشان هستند . اگر لیستی از این افراد تهیه شود ، طیفی از رجال سیاسی بعد از انقلاب را می توان یافت که از منتهی الیه چپ سنتی آغاز و به آخرین مرحله راست مدرن ختم می شود .
این حرکت ایشان در جهت تقویت بنیان باورهای مذهبی در بین مردم خصوصاً جوانان است که ارتباط ایشان با نجف و امام کاملاً نزدیک است . هرچه به سمت بهمن 1357 نزدیک می شویم ، گرایش ها ی تند انقلابی در منطقه شدّت می یابد ، امّا روش آیت الله یثربی به عنوان یکی از شخصیت های برجسته و مطرح منطقه روش اعتدال است . البته ایشان در جریان مبارزات همچون سنگری حامی مبارزان است و هر جا مشکلی به وجود می آید ، دخالت می کنند . یکی از ثمرات دخالت ایشان خلاصی سریع آقای محقق داماد است که با واکنش تند ایشان به اقدام شهربانی وقت آزاد می شود . امّا زمانی که عدّه ای قصد پایین کشیدن مجسمه شاه در یکی از میادین شهر را داشتند ، ا یشان مخالفت می کنند . زیرا معتقد بودند این مجسمه پایین خواهد آمد ، امّا در شرایط فعلی ، هزینه این کار خونریزی به جهت است . بنابراین تا قبل از پیروزی انقلاب ، روش آیت الله یثربی تربیت نیروهای مذهبی جوان ، حفظ نیروهای مؤثر در مقابل خشوت رژیم و حرکت آهسته و جهت دار است این روش ایشان با گرایشهای مبارزاتی خشن که بعدها خواست گاه برخی جریان های چپ می شود ، تعارض کامل دارد .
بعد از انقلاب سیر تحوّلات به گونه دیگری است ، امّا روش اعتدالی ایشان همچنان ادامه دارد و بعضاً با مواضع چب و راست سنتی تصادم می نماید . بعد از انقلاب دادستانی انقلاب در منطقه به ایشان پیشنهاد می گردد . امّا ایشان این پیشنهاد را نمی پذیرند . عدم پذیرش این پیشنهاد را می توان یکی از حساس ترین و استراتژیک ترین تصمیمات حیات سیاسی ایشان دانست که می توان آن را در قالب تأیید ایشان بر نقش سنتی روحانیت تحلیل کرد ، در جریان انتخاب رئیس جمهوری اول ، ایشان قاطعانه از دکتر حبیبی حمایت می کنند ، در حالی که جریان اصلی ، حمایت از بنی صدر بود .